جـان رهـنــوردِ راهِ خــداونــدِ عــــزت است
پـا در رکــابِ تـوســـنِ شـــوقِ مَـوَدَّت است
آلــــوده بــود دامـــن و امــا بــه پـاکـــی ات
دل آنچنان کــند، که به آییـنِ عصـمت است
بـر آنکـه گـویـدم :«تـو به نان میزنی قـلم!»
گویم:«که خوانِگاهِ خدا، پُر زِ نعمت است»
اشـکـم به ســیم مانـد و رویـم به زر هنــوز
کانم حسین (ع) داده و اینـم ز غیـرت اسـت
یک نکته من بـرایِ نفـسِ حریصم نگفته ام
هـر جمـله ام حکایـتِ زیبــای وحـدت است
ظلــمی چـنان بـدیــده زِ دیـــوانِ روزگــــار
گـر آن نگویمی کـه نه رســم مـروّت اسـت
دل هــا فـــــدایِ جـــانِ شــهـیـدانِ انـقـلاب
هر یک مرا که هـادی کـوی هدایـت اسـت
کهکشــــانِ نــور